9. Przeszłość potrafi ranić. Moim zdaniem możesz od niej uciekać lub uczyć się z niej.

Wczoraj nie mogąc zasnąć podjęłam decyzję, że opowiem Wam bajkę o pewnej dziewczynce.

Dawno, dawno temu w pewnym mieście mieszkała sobie dziewczynka z  niepełnosprawnymi rodzicami i siostrą. W wieku 8 lat zmarł wujek dziewczynki, co bardzo odbiło się na jej psychice o czym wtedy nie miała pojęcia, bo była zbyt mała by to wszystko pojąć. Wraz ze śmiercią wujka dziewczynka utraciła swoją pogodę ducha, rezolutność, uśmiech. Od tego momentu pogorszyła się też sytuacja materialna dziewczynki. Znajomy rodziców polecił im zbieranie puszek, kartonów ( nie jest to może zbyt dochodowe zajęcie, ale jakiś grosz zawsze by wpadł ). Dziewczynka czuła się odpowiedzialna w jakimś sensie za stronę materialną i zdecydowała się pomóc rodzicom. Niestety po kilku dniach w szkole zaczął się koszmar, niektórzy zaczęli wyzywać dziewczynkę, która z każdym dniem zamykała się w sobie. Jedyną nadzieją jaka tliła się w dziewczynie było pójście do gimnazjum gdzie nikt jej nie znał. Niestety pewnego dnia znajomy ze szkoły widział jak dziewczynka pomaga rodzicom wtedy zaczęło się piekło - dziewczynka słyszała, że śmierdzi, że ubrania ma ze śmietnika itp. To był przysłowiowy gwóźdź do trumny. Pewnego dnia dziewczyna po powrocie ze szkoły próbowała popełnić samobójstwo. Niestety bądź stety nie udało się jej to. Od tego momentu życie dziewczyny się diametralnie zmieniło. Odizolowała się od ludzi, stała się apatyczna, nie wierząca w siebie. Dziś jest już lepiej, ale przeszłości nie da się zmienić.

Pisząc to nie wiem czy nie popełniłam jednego z większych błędów. Pewnie domyśliliście się, że tą dziewczynką jestem ja. Przedstawiłam swoją historię w skrócie. Możecie teraz myśleć co chcecie, mi spadł duży kamień z serca. O próbie samobójczej nie wie nawet moja siostra, która mam nadzieję jak to przeczyta wyściska mnie bo bardzo tego potrzebuję. 

Wybaczcie mi jeżeli przez jakiś czas zawieszę prowadzenie bloga. Otwarcie się przed Wami bardzo dużo mnie kosztowało.